کد مطلب:29411 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
«بار خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و هرگاه دعایت می كنم، دعایم را بشنو و هرگاه صدایت می زنم، به صدایم گوش فرا ده و هرگاه با تو مناجات می كنم، به من توجّه كن كه من به سوی تو گریخته ام و مویه كُنان، در پیشگاهت ایستاده ام و به سوی تو زاری می كنم. به آنچه نزد توست، امید دارم. مرا می بینی و آنچه را در دلم هست، می دانی و از حاجتم خبرداری و از درونم آگاهی و پایان كار و جایگاهم برای تو پنهان نیست و یا آنچه كه می خواهم به زبانم برایت بیان كنم و یا درخواستی كه می خواهم در باره اش سخن بگویم و برای عاقبتم به آن امید دارم. مقدّراتت بر من و در آنچه كه در ظاهر و باطنم از اكنون تا آخر عمرم از من سر می زند، جاری است، ای آقای من! و فزونی و كاهش و سود و زیان من به دست توست، و نه به دست دیگری. خدای من! اگر مرا محروم كنی، چه كسی مرا روزی خواهد داد؟ و اگر خوارم كنی، چه كسی یاری ام خواهد كرد؟ خدای من! از خشم تو و نزول غضب تو به تو پناه می برم. خدای من! اگر من شایسته رحمت تو نیستم، تو شایسته آن هستی كه به فضل گسترده ات بر من ببخشایی. خدای من! گویی در پیشگاهت ایستاده ام و توكّل نیكوی من بر من سایه افكنده است و تو آنچه را كه شایسته توست، انجام می دهی و مرا در گذشت خود فرو برده ای. خدای من! اگر از من درگذری، چه كسی شایسته تر از تو برای این كار است ؟ و اگر مرگم نزدیك شده است و كردارم مرا به تو نزدیك نساخته است، اقرار به گناه را وسیله ای به سوی تو قرار داده ام. خدای من! در توجّه به خویش بر خود ستم كردم و اگر تو مرا نیامرزی، پس وای بر من! خدای من! در طول زندگی ام همواره به من نیكی كردی. پس نیكی خود را بر من به هنگام مرگم قطع مكن. خدای من! چگونه از نگاه نیكوی تو پس از مرگم ناامید شوم، حالْ آن كه در زندگی ام، جز نیكی به من نكردی ؟ خدای من! كارهای مرا آن گونه كه شایسته توست، سرپرستی كن و به فضل خود، بر گنهكاری كه نادانی اش او را در خود گرفته، توجّه فرما. خدای من! گناهانی را در دنیا برای من پوشیده داشتی كه من به پوشیده داشتن آنها در آخرتْ نیازمندترم تو در دنیا بر من نیكی كردی و آنها را بر هیچ یك از بندگان صالحت آشكار نكردی. پس در روز قیامت، در برابر همه مردم، مرا رسوا مساز. خدای من! گشاده دستیِ تو امید مرا گسترش داده، و گذشت تو برتر از عمل من است. خدای من! در روزی كه بین بندگانت داوری می كنی، مرا با دیدارت شادمان ساز. خدای من! عذرخواهی من به درگاهت، عذرخواهی كسی است كه از پذیرش عذرش بی نیاز نیست. پس عذرم را بپذیر، ای كریم ترین كسی كه گنهكاران در نزدش عذرخواهی می كنند! خدای من! حاجتم را رد مكن و طمعم را مبُر، و امید و آرزویم را از خودت قطع مفرما. خدای من! اگر می خواستی خوارم كنی، هدایتم نمی كردی، و اگر می خواستی رسوایم سازی، آسودگی ام نمی بخشیدی. خدای من! نمی پندارم كه مرا در حاجتی كه عمرم را در طلب آن سپری كرده ام، رد كنی. خدای من! سپاسِ همواره و همواره، همیشه و بی پایان، فزونی یابنده و كاستی ناپذیر، از آنِ توست، همان گونه كه دوست داری و خشنودی. خدای من! اگر به جرمم مرا بگیری، به عفوت تو را می گیرم، و اگر به گناهانم مرا بگیری، به گذشتت تو را می گیرم، و اگر مرا به دوزخ اندازی، به همه دوزخیانْ اعلام خواهم كرد كه دوستت دارم. خدای من! اگر در برابر اطاعت از تو اعمالم كوچك است، در كنار امیدواری به تو آرزوهایم بزرگ است. خدای من! چگونه از نزد تو دست خالی و ناامید بروم، حالْ آن كه چشمداشت من به بخشش تو آن است كه مرا نجات یافته بازگردانی؟ خدای من! عمرم را در حرص فراموشی تو گذراندم و جوانی ام را در مستی دوری از تو نابود كردم. خدای من! در روزگار مغرور شدنم بر تو و گرایشم به راه خشم تو، بیدار نشدم. خدای من! بنده تو و فرزند بنده تو ام كه در پیشت ایستاده ام و به امید كَرَم تو به تو متوسّل شده ام. خدای من! بنده ای هستم كه از آنچه به خاطرش با تو رو در رو می شدم (همچون كم حیایی ام در برابر نگاه تو)، رویگردانم و از تو درخواست گذشت دارم؛ چرا كه گذشت، ویژگی توست. خدای من! برای من توانی نبود تا به وسیله آن از نافرمانی ات بیرون رَوم، مگر آن گاه كه به وسیله محبّتت مرا بیدار كردی و آن گونه كه خواستی باشم، شدم. پس تو را شكر می گویم، برای این كه مرا در كَرَمت داخل كردی و برای پاك كردن دل من از چرك های غفلت از خودت. خدای من! به من، چونان كسی بنگر كه تو را می خوانَد و پاسخش می دهی و به یاری خود به كارش گرفته ای و او اطاعتت كرده است. ای نزدیكی كه از فریب خورده دور نیستی! ای بخشنده ای كه بر آن كه امید پاداش دارد، بخل نمی ورزی! خدای من! به من دلی ده كه شوقش مرا به تو نزدیك سازد، و زبانی كه راستگویی اش او را به سوی تو كشانَد، و توجهی كه حقّش، او را به تو نزدیك كند. خدای من! كسی كه با تو شناخته شده باشد، ناشناخته نیست، و آن كه به تو پناه بَرَد، خوار نیست، و آن كه تو به او روی آوری، آزاد است. خدای من! كسی كه با تو راه جوید، روشن است، و آن كه به تو متوسّل شده، پناه جسته است، و من به تو پناه جسته ام. خدای من! امید من را به رحمتت ناكام مكن، و از لطفت محرومم مساز. خدای من! مرا در بین دوستانت در جایگاه امید به فزونی محبّتت بنشان. خدای من! به من شیدایی یاد پیاپی خود را الهام كن، و همّتم را در معنویت پیروزی نام های تو و جایگاه قدس خود قرار ده. خدای من! سوگند به خودت، بر توست كه مرا به جایگاه اهل اطاعتت و جایگاه شایسته ای از خشنودی ات ملحق كنی؛ چرا كه من خود نمی توانم زیانی را برطرف كنم و یا نفعی را به سوی خود جلب كنم. خدای من! بنده ضعیف و گناهكار و بنده عیبدار تو ام. مرا از آنانی قرار مده كه از ایشان روی گردانده ای و اشتباهاتشان آنها را از گذشت تو محروم ساخته است. خدای من! مرا به كمال جدایی از غیر خود عنایت كن، و دیده دل های ما را به نور نگریستن به سوی خودت روشنی بخش، تا دیده دل ها، حجاب های نور را بشكافد و به معدن عظمتت متّصل گردد، و روح هایمان به عزّت مقدّس تو بیاویزند. خدای من! مرا از كسانی قرار ده كه آنها را خوانده ای و پاسخ داده اند و به ایشان توجّه كرده ای و در برابر شكوهت بیهوش گشته اند، و با آنان به خفا راز گفته ای و آنان در آشكارا عمل كرده اند. خدای من! انبوه ناامیدی ها را بر خوش گمانی خودم مسلّط نمی كنم، و امیدم را از كرامت های زیبایت نمی بُرم. خدای من! اگر خطاها مرا در نزدت حقیر كرده اند، به حقّ توكّل نیكویی كه به تو دارم، از من درگذر. خدای من! اگر گناهانم مرا از [ دستیابی به ] لطف های بزرگت فرو كشیده اند، یقینم به بزرگی مهرت مرا بیدار كرده است. خدای من! اگر غفلتْ مرا از آماده شدن برای دیدارت باز داشته است، معرفتْ مرا به عظمت نعمت هایت توجه داده است. خدای من! اگر كیفر بزرگت مرا به دوزخ می خوانَد، فراوانی پاداشت مرا به جنّت می خوانَد. خدای من! از تو درخواست می كنم، به پیشگاه تو زاری می كنم و در تو امید می بَرم و از تو می خواهم كه بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرستی و مرا از كسانی قرار دهی كه همواره تو را یاد می كنند و پیمانت را نمی شكنند و از شكرت غافل نیستند و فرمانت را سبُك نمی شمارند. خدای من! مرا به نور عزّت پرسرور خود، ملحق كن تا عارف به تو گردم و از غیر تو روی بگردانم و از تو بیمناك و مراقب خواست تو باشم. ای صاحب شكوه و بخشندگی! درود خدا و سلامِ فراوان وی بر محمّد، پیامبر خدا و خاندان پاكش باد![1].
4473. الإقبال - به نقل از ابن خالویِه -:این، مناجات امیرمؤمنان علی بن ابی طالب و امامان از نسل ایشان است كه در هر ماه شعبان آن را می خواندند: